Daire, Atil Inanc'a ait vahsi bir hayat oyunu hikayesidir özunde. Hep bir umut yolculugu vardir insanin ruhunda. Bu umut onu nerelere tasir bilinmez ama su bir gercektir ki tercihler insani sekillendirir. Koca bir yalan diyor bu hükme Daire. Cunku toplum ve hayat musluktan akan su gibi saf degil aksine ayristiricidan gectikten sonra bile riskli olan bir sudur bu. Tercih edersiniz ancak basarisiz olursunuz ve aklinizda diger tercihi denememis olmanin meraki kalir. Yani hep bir acaba ile yasar dururuz. Hayat bize sadece bu tercihi sunduysa o vakit bu hayatin muktediri olan tanri adilmidir her insan ustunde sorusunu akla getiriveriyor. Insan hayati dongusel bir prizma gibidir. Gunesin isiklarini nereden yansitacagi hic belli olmaz. Filmdeki bas karakterde de bi boyledir. Babasinin ani vefaati uzerine kasabaya giden ogul maalesef orda karsilastigi sistematik tokezlemeler ve bu garip sistemin kölesi durumuna gelmis insan gruplariyla tanisir. Felsefe okumasinin ilk defa toplum ve hayat icin ne kadar anlamsiz oldugunu aslinda burlarda carkin daha farkli dondugunu farkeder. Babasindan kalan arazinin satisina elini atsada birak alabilmeyi ustune borclu bile gozukur. Komsusu olan eski tiyatrocu kadin karakter ise maalesef belediyenin tiyatro calismalarina izin vermemesi uzerine issiz kalip sistemin garip carkina kendini kaptirmak zorunda kalan zavalli birisi haline gelir. Belediyenin tiyatroyu kapatmasindaki mazeret orayi dugun salonu haline getirip rant pazarini fiseklemek olsa da.. Ya sonra, sanatci bir kadinin hasta bir cocuguna dahi bakamayacak konuma geldiginde belediyeden rica ettigi iş alimi konusunda tek garantili işin gassal yani ölü yikayicisi oldugunu duymak onu hem guldurur hem de aglatir. Zira farkindalik onu oyle bir donemece goturur ki kendi kizinin cenazesini yikayacak egitimli bir gassal oldugunu gormesi kadar aci veren bir farkindaliktir bu. Ya bas karakter? O da duellosuna basladigi hayata karsi boynu kıldan ince bir korkusuzu oynarken boynundaki urganin onu sallarken kah goremedigi babasiyla hayati sorguladigi kah da yillardir konusmadigi ogluna bu kadar net sokulabildigi bir gerceklik sunar. Iste hayatin dairesel acilari burda yerle yeksan olur zira nereye gitsek bizi yakalayan agzi les gibi acimasizlik kokan hayatin bizden caldigi hatiralar bir gun bizi de calacaktir der Daire. Nazan Kesal ve Fatih Al'in oyunculuklarina tek kelime soylemek bile hata olur cunku son derece dogal, naif ve vakarli bir oyunculuk sergilemisler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder